O książce: rok / Dni i noce krążą po sobie w niekończącej się podróży donikąd. Monotonny dźwięk kół. Brzęczenie przyćmionej żarówki w pustym przedziale. Przy wejściu jest fałdka dywanu - ciągle się potykasz. Drzwi, które się trzymają i klamka, która się podkręca – za każdym razem o tym zapominasz. Wiem na pewno, że nie pamiętam, jak wsiadłem do tego pociągu, jak długo jechaliśmy i czy w ogóle dojedziemy. Tutaj wieczna bezksiężycowa noc spogląda w brudne, zimne okna, które nigdy nie ujrzą światła. Obraz za oknem zawsze jest inny (przynajmniej nie pamiętam, żeby się kiedykolwiek powtarzał), tylko od czasu do czasu przebłyski przyćmionych latarni i pustych platform ułożonych w idealnie równym rzędzie. Nigdy nie widziałem dworców kolejowych, miast, a nawet domów. Wieczna noc, rzucająca cienie na lasy, czarne wody mórz i odległe zamarznięte góry. Spoglądam w cichą dal innego krajobrazu. I budzę się.